Je kunt nog zo hard studeren op de Bijbel om te ontdekken wie Christus is, maar je blijft toch blind voor Hem als de Geest je ogen niet opent. Paulus had heel wat gestudeerd op de Bijbel en was een kind van God met diep inzicht, maar hij stond telkens weer voor een gesloten deur. Als hij Christus moest preken, voelde hij dat hij geholpen moest worden. Niet alleen om echt vrijmoedig te kunnen spreken, maar ook om de 'verborgenheid' van het evangelie bekend te maken. Paulus wilde met gloed en liefde preken, met diepe ernst en bewogenheid, maar hij kon dat niet maken. Je draait immers niet maar even een knop om. Vandaar dat hij de gemeente vroeg ook voor hem te bidden.

Een eenvoudige preek, helemaal niet mooi en bijzonder, kan door de Heilige Geest gebruikt worden om de 'verborgenheid' van het evangelie te laten zien. En een prachtig betoog, evenwichtig en bijbels, zelfs bevindelijk verwoord, doet misschien wel niets. Het kan zelfs zijn dat de prediker 'makkelijk heeft gestaan', maar dat Gods volk niet is gevoed. We moeten dus om de 'opening' van Gods Woord smeken, bidden of het zwaard uit de schede mag komen, vragen of we het Kind in de kribbe van het Woord mogen vinden. Wat een wonder als het Woord van God krachtig, zo onwederstandelijk op je hart werkt en het net lijkt of je alleen in de kerk zit. Wat mooi als je met blijde goedkeuring kunt luisteren en het zo hartelijk met de boodschap eens bent. Het Woord vindt dan weerklank en je weet dat God gesproken heeft. God heeft je weer klein gemaakt en je hebt Christus gezien in Zijn schoonheid. Je zou wel eeuwig willen zingen van Gods goedertierenheid. Geen wonder dat je dan 's avonds ook weer in de kerk wil zijn.