Folder van de week

De liefde van Jezus Christus

Elke zondag na de morgendienst, gingen de dominee en zijn zoon van 11 jaar de stad in om folders uit te delen met daarop het goede nieuws “het evangelie van Jezus Christus”

Maar deze zondagmiddag toen het tijd werd om naar de stad te gaan en de traktaten uit te delen, was het vreselijk koud en het stroomde van de regen.

De jongen deed zijn warmste kleren en laarzen aan , en zei “pap, ik ben er klaar voor”.
De dominee (zijn vader) zei “klaar, waarvoor”.
Pap, Het is tijd dat we de traktaten meenemen en op weg gaan.
De vader reageerde met , sorry jongen, het is vreselijk koud en het stroomt van de regen.
De jongen kijkt zijn vader verbaast aan en vraagt, “maar pap gaan er dan geen mensen naar de hel, als het koud is en regent?”
Vader antwoord, “Jongen, ik ga er niet uit met dit weer”
Een beetje moedeloos vraagt de jongen, “maar pap mag ik dan alleen gaan alsjeblieft?”
De vader aarzelt even , maar zegt dan, “ok jongen, ga jij maar, wees voorzichtig en vergeet de traktaten niet”
“Dank u pap”.

Hij voegde de daad bij het woord en rende naar buiten in de regen. Deze 11 jaar oude jongen ging vol goede moed de stad in en folderde huis aan huis en gaf aan iedereen een traktaat die hij tegenkwam op straat. Nadat hij meer dan 2 uur in de regen had gelopen, was hij tot op het bot verkleumd en door en door nat en nog 1 traktaat over. Hij keek om zich heen of er nog iemand was die hij zijn laatste traktaat zou kunnen geven, maar de straten waren totaal verlaten.

Hij draaide zich om en liep naar de woning het dichts bij hem en begon aan te bellen, hij wachtte even , maar er werd niet open gedaan. Hij belde nog eens en nog eens, en wachtte weer even, maar, geen enkel teken van leven. Tenslotte draaide de 11 jarige soldaat van Jezus zich om en wilde er mee stoppen, maar iets hield hem tegen. Hij begon opnieuw aan te bellen en sloeg hard met zijn vuist op de deur, iets hield hem daar, bij deze voordeur. Nog een keer drukte hij op de bel,…en heel langzaam ging de voordeur open. In de deuropening stond een zeer triest kijkende oudere dame, heel zachtjes vroeg ze “wat kan ik voor je doen jonge”.

Met stralende ogen en een lieve lach op zijn gezicht zei de jongen tegen haar ” Sorry mevrouw dat ik u stoor, maar ik wil u zo! graag vertellen dat Jezus echt heel veel van u houdt en ik ben hier gekomen om u mijn laatste traktaat aan u te geven waar u alles kunt lezen over de grote liefde van Jezus voor arme zondaren”.

Hij overhandigde haar zijn laatste traktaat en rende de straat in op weg naar huis. Nog net kon hij horen dat de dame hem nariep en zei, dank je wel jongen en Gods zegen.

Een week later op zondagmorgen stond de vader van de jongen op de preekstoel en voor dat de dienst begon, vroeg hij altijd “is er nog iemand die een getuigenis wil vertellen of een mededeling wil doen?”.

Langzaam, achter in de kerk stond een wat oudere dame op. Terwijl ze begon te spreken glansden haar ogen en straalde haar gezicht “Niemand in deze kerk kent mij, ik ben hier nog nooit geweest, en een week geleden was ik nog geen christen.

Mijn man is een tijd geleden gestorvenen ik bleef totaal alleen achter in deze wereld. Vorige week zondag was het een vreselijk sombere koude en natte dag, en zo voelde het ook in mijn hart, ik was aan het eind en had totaal geen hoop meer, ik kon en wilde niet meer leven.

Ik pakte het touw, dat ik allang had klaarliggen, klom op de stoel en bond het stevig vast aan de balk boven het trapgat en deed de lus om mijn hals, daar stond ik dan, vreselijk eenzaam en wanhopig van verdriet, klaar om te springen, toen er plotseling aanhoudend op de bel werd gedrukt, ik dacht ik wacht wel even, wie het ook is die zal wel weer weg gaan . Ik wachtte en wachtte maar het bellen werd eerder doordringender dan dat het stopte, en nu werd er ook nog hard op de deur gebonsd. Ik dacht bij mezelf, wie in de wereld kan dit dan zijn, wie wil mij nu nog opzoeken?

Ik haalde mijn hoofd uit de strop, liep de trap af en deed de voordeur open, ik kon haast niet geloven wat ik toen zag. Ik keek in een stralend engelachtig gezicht zoals ik in mijn hele leven nog nooit gezien had, die heerlijke glimlach, ik kan het u niet goed beschrijven. De woorden en de manier waarop hij tegen me sprak veroorzaakten een golf van leven in mijn hart dat reeds lang dood was.

Hij zei, ik moest hier zijn om u te vertellen dat de Heere Jezus heel veel van u houdt en toen gaf hij mij zijn laatste traktaat, wat ik hier nu in mijn hand houd. Toen deze kleine engel verdween in de kou en regen, deed ik de deur dicht en begon langzaam elk woord te lezen van het traktaat, toen ik boven kwam pakte ik de stoel en het touw en borg het op, die zou ik nooit meer nodig hebben.

Ziet u, ik heb vrede gevonden en blijdschap in mijn hart en mag weten eenkind van God te zijn, op de achterkant van het traktaat stond dit adres van deze kerk en ik wil graag deze kleine lieve knecht van God persoonlijk bedanken, dat door zijn toedoen mijn ziel gespaard is voor de eeuwigheid in de hel.

In de hele kerk was er niemand meer met droge ogen, en er begonnen mensen luid te roepen “Prijs de Heere, Prijs de Heere” Loof de Heere want Hij is goed.

Ongecontroleerd snikkend, strompelde de vader van de jongen de preekstoel af en liep naar de plaats waar zijn zoon zat en omhelsde hem hartstochtelijk.

Waarschijnlijk was er nooit een kerk waar zo'n glorieus moment plaats gevonden had en waarschijnlijk was er in het universum geen vader die zo vol liefde en trots op zijn zoon neerkeek dan deze (dominee) vader.

Op Eén na dan…..

Mattheüs 10:32-33:
"Een iegelijk dan die Mij belijden zal voor de mensen, dien zal Ik ook belijden voor Mijn Vader, Die in de hemelen is. Maar zo wie Mij verloochend zal hebben voor de mensen, dien zal Ik ook verloochenen voor Mijn Vader, Die in de hemelen is."